Dagelijks lees ik allerlei kranten.  Binnen- en buitenlandse. Dat geeft een wat ruimere blik op de wereld dan de regionale krant biedt. Vroeger, toen alles beter was, waren we tevreden met onze "eigen" regionale krant. Velen meenden zelfs dat die gezag had, niet alleen in de eigen regio maar ook daarbuiten. Die tijd ligt ver achter ons. Tegenwoordig is de krant een krantje, een kopblaadje  van een landelijk dagblad. Dat is dan weer een onderdeel  van een  concern met een hele reeks kranten en tijdschriften. Het aantal journalisten dat nog echt in en voor de regio werkt is nog maar klein vergeleken met vroeger.Concurrentie is er ook niet of nauwelijks. Marktwerking heeft op dit terrein bepaald niet gunstig gewerkt.  Voor de verslaggeving van de regionale lokale politiek lijkt nauwelijks nog ruimte. Voor wie gelooft in de functie van de pers als hoedster van de democratie, ook op regionaal en lokaal niveau, is dat een verarming. De kennis van de onderwerpen lijkt drastisch verminderd. Uitgebreid echter is het aantal columns, vooral ons toegedeeld door het landelijke dagblad. Vaag onbenullige stukjes van journalistiek volstrekt onbeduidende lieden en objectief gezien inhoudelijk weinig tot niets toevoegend. Zeker voor de regio van geen of zeer weinig belang. Wel worden de columns steeds groter. Was een column vroeger een klein stukje, tegenwoordig is het heel gewoon dat deze een hele of  bijna hele pagina omvat. De columnist, vaak een bekende, bijscharrelende Nederlander (" BN'er" ) lult dan maar wat in en uit. Soms schrijft hij zijn geleuter zelf op, soms mag hij het dicteren aan een medewerker van de krant. Nieuws is het niet, interessant meestal ook niet en met journalistiek heeft het veelal helemaal niets te maken. Een gemakkelijke paginavuller lijkt ook het recenseren van restaurants. Dat lijkt een belangrijke trend geworden, met in omvang steeds grotere artikelen. Het genre is al oud. Overigens ook vroeger al niet altijd tot ieders genoegen. Zo stuitte ik laatst op een gedichtje van Goethe, waaruit enig ongenoegen  bleek:

Da hatt' ich einen Kerl zu Gast,
Er war mir eben nicht zu Last;
Ich hatt' just mein gewöhnliches Essen:
Hat sich der Kerl pumpsatt gefressen,
Zum Nachtisch, was ich gespeichert hatt',
Und kaum ist mir der Kerl so satt,
Tut ihn der Teufel zum Nachbar führen,
Über mein Essen zu räsonnieren:
" Die Supp' hätt' können gewürzter sein,
. Der Braten brauner, firner der Wein!"
Und kaum ist mir der Kerl so satt,
Der Tausendsackerment!
Schlagt ihn tot, den Hund! Es ist ein Rezensent.